21. yüzyılın müzik gurusu, harika şarkı sözleri üreten Alex Turner ve ekibi her albümleriyle daha bir ustalaşıyor, endüstrideki yerlerini daha bir sağlamlaştırıyorlar. Müzik sitesi NME'nin sözüne inanacak olursanız, AM son 10 yılı en iyi albümü olabilir. Bu elbette biraz abartılı bir ifade. Ama son 10 yılın en iyi albümlerinden biri olduğu muhtemelen doğrudur. Veyahut başka bir siteden alıntı yapacak olursak, "Bu gidişle birkaç yıl içinde o şaheseri çıkaracak noktaya gelirler".
Ki karşımızda gerçekten de kelimenin tam anlamıyla müthiş bir albüm var. Albümden önce yayınlanmış, üstelik başlıkları soru cümleleri olan 3 single'dan özellikle Do I Wanna Know? herkesin diline dolanmıştı. Bunlar haricinde 2 b-side parçası da (2013 ve Stop The World I Wanna Get Off With You) gayet iyiydi. Albümün geri kalanına gelirsek, tarzda ufak ve şaşırtıcı bir değişim söz konusu, bazı yerler pop ve R&B'ye çok yakın duruyor ama bu duruma aldanmayın, AM hayalkırıklığı yaratmak dışında her şeyi başarıyor. Aslında bu değişim albümün konseptine de uyuyor, zira AM ismi, grubun başharfleri değil, gece 12'den sabah 12'ye kadarki zaman zarfı... İşte bu yüzden albüm bu kadar seksi bir sound'a sahip. Geçen sene yayınlanan R U Mine?'nın ardından gelen One for the Road ve Arabella albümün daha orta-karar parçaları, ama geri kalan kısım, diğer müzisyenleri kıskandıracak kadar müthiş. I Want it All ve No. 1 Party Anthem (ki bu şarkının adıyla ruh halinin oluşturduğu tezattan, Alex'in sarkastik hislerini yine konuşturduğunu söyleyebiliriz) ilk dinleyişte insanı yakalıyor. Mad Sounds'un dinginliği ve harbiden geceleyin ateş başında dinleyebileceğiniz Fireside albümün çıtasını yükseltiyor. Ama albümün esas bombası QOTSA solisti Josh Homme'un vokallerini de içeren Knee Socks. Grubun şair John Cooper Clarke'ın şiirini yorumladığı I Wanna Be Yours'la albüm, güzel bir kapanış yapıyor. Bu noktadan sonra bize, albümü tekrar tekrar dinlemek düşüyor.
Galler'in yüz akı gruplardan biridir Manic Street Preachers, bu gerçeği kabul etmek lazım. Adamlar 20 küsür yıldır müzik yapıp farklı kuşakları etkilemeyi başarıyor. Ama şöyle de bir gerçek var: Grubun söz dehası üyesi Richey Edwards (en son soyadını James olarak değiştirmişti) 1994'te gizemli bir şekilde ortadan kayboldu kaybolalı, adamlar bir arayış, bir kendini bulma süreci içine girdi. Harbiden, ilk 3 albüm ne kadar hard rock-punk yelpazesindeyse, sonraki 2 albüm daha yumuşak, daha dingindi (kritiklerden iyi not aldılar); onlardan sonraki 2 çalışmalar ise birbirlerinden bağımsızdı ve tarz olarak farklı sularda dolaşıyorlardı. (ki bu albümlerden Lifeblood kötü eleştiriler de aldı) Bu süreçte eski hayranları en memnun eden kayıt şüphesiz Journal for Plague Lovers'tı, ki o da Richey'nin zamanında yazıp da hiç kullanmadığı şarkı sözlerine sahip parçalardan mürekkepti. Derken birkaç ay kadar önce Manics bir değil iki albüm haberiyle döndü. Bu kayıtların ilki, bir şarkı hariç tamamen akustik, ikincisi ise daha sert olacaktı. İşte grubun denediği imajlar listesine bir yenisini daha ekleyen o ilk albüm bu. İkinci albüm Futurology ise önümüzdeki yıla kaldı.
Ama bu albümün dinleyiciyi şaşırtan bir yanı var: Tarz olarak bu kadar ayrıksı durmasına rağmen, Rewind the Film, Manics'in yıllardır yaptığı en başarılı çalışma muhtemelen. Bütün şarkılar ilk dinleyişte insanı sarıyor ve sonraki dinleyişlerde insan şarkılara hayran kalmadan edemiyor. Albümdeki düetler (This Sullen Welsh Heart, Rewind the Film, 4 Lonely Roads) albümün esas hazineleri, hepsi de indie sahnesinde bir hit olma kapasitesine sahip. Builder of Routines, (I Miss the) Tokyo Skyline albümün diğer melankolik parçaları. Anthem for a Lost Cause, 3 Ways to See Despair ve 30 Year War da albümün hararetli parçaları. Manorbier'le çok sık olmayan bir şey oluyor ve Manics'ten enstrümental bir kayıt dinliyoruz. Bu da albümün çokça radikal yanından biri. Eğer bu kayıt, grubun kariyerinde yeni bir sayfanın başlangıcıysa, bu kesinlikle çok iyi ve tatmin ede bir başlangıç.
Dinleyin:
AM: Do I Wanna Know? - I Want It All - No. 1 Party Anthem - Knee Socks
Rewind the Film: This Sullen Welsh Heart - Rewind the Film - 4 Lonely Roads - 3 Ways to See Despair
